Με ρωτάς αν ονειρεύομαι ποτέ· αν αφήνομαι στου ερώτος την ανατριχίλα.
Δεν ξέρω.
Μα κάθε που πέφτω στο κρεβάτι μου το βράδυ, σκέφτομαι εκείνη. Να την έχω αγκαλιά, να τη φιλώ, να της κάνω έρωτα. Σκέφτομαι πως είμαι χαρούμενος, πια ευτυχισμένος. Πως ο κόσμος είναι όλος γαλάζο και πράσινο.
Μα κάθε που ξυπνώ, κι ο ήλιος χαράζει, η μέρα μου δείχνει τον ίδιο δρόμο, τον ίδιο τρόπο, τον ίδιο χρόνο. Γι’ αυτό τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Στην αρχή γιατί σκέφτομαι εκείνη. Μετά γιατί συνειδητοποιώ πως είναι όλα αδύνατα να γίνουν.
Με ρωτάς αν ονειρεύομαι ποτέ· αν αφήνομαι στου ερώτος την ανατριχίλα. Δεν θυμάμαι, μα τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ...
