διαπίστωσις

Όσο ζω χάνω και λίγο από την ευτυχία μου.

Καθημερινά...

Μα είναι κάτι μέρες που σου δίνουν φτερά.

Λίγες, αραιά, ενίοτε, κάπου κάπου.

Όσο που να ξεχάσεις την μιζέρια σου.

Κι όταν ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις τι έγινε θα ‘ν’ αργά...

Η ζωή σ’ έχει ξεζουμίσει!

Δεν σου έχει αφήσει σταγόνα ευτυχίας.

Και το κυριότερο;

Είσαι προκατειλημμένος πια...

ποιος ένιωσε....

Ποιός ένιωσε, καμιά φορά, τη βροχή
να του καίει το πρόσωπο;
Ποιός ένιωσε τον άνεμο
να του γδέρνει το σώμα;
Ποιός ένιωσε τον ήλιο
να του χαμογελάει δίχως ελπίδα;
Ποιός ένιωσε, έστω μια φορά, τη θλίψη
δίπλα στο τραπέζι για πρωινό;
Ποιός ένιωσε την μοναξιά
τη νύχτα συντροφιά στο κρεβάτι ;
Ποιός ένιωσε, αιώνες τώρα, οι εποχές
την καρδιά του να μην γνωρίζουν;

ATHENS VOICE

ΣΕ ΕΙΔΑ

Τρόλεϊ 5,
Πατησίων,
10.15 π.μ.
Ξανθιές μπούκλες,
υπέροχο χαμόγελο.
Με πάτησες,
χαμογέλασα.
Κατέβηκες,
άρχισα να πονάω...

κι όμως...

Είναι στιγμές που νιώθω κενός,
άδειος, μοναχός,
σαν τα φύλλα το φθινόπωρο,
κάποιο δειλινό.

Είναι στιγμές που νιώθω πως
ο κόσμος όλος μου ανήκει.
Σαν έφηβος που ερωτεύεται
για πρώτη φορά.

Κι όμως είναι κάτι στιγμές,
μικρές μικρές∙
ίσα με ένα σου δάκρυ,
ίσα με ένα σου χαμόγελο,
σαν άνθρωπος τις νιώθω
που δεν ζητάει τίποτα παραπάνω....

Μα δεν καταλαβαίνεις...

‘Μα δεν καταλαβαίνεις;
Δεν θέλω να σε πληγώσω’ είπες.
‘Αντίο’, δίχως να σηκώσεις καν το κεφάλι.
Δεν μπορούσα να αντιδράσω, δεν ήξερα,
Δεν κατάλαβα.
-Η αγάπη, μωρό μου, είναι μια πληγή από μόνη της!

Δεν το κατάλαβα, πως πιότερο να ξυπνάω δίπλα σου,
Παρά στης μοναξιάς τον παιδικό κήπο.
Αλλιώς θα 'ναι θάνατος, στυγνή δολοφονία.
Τώρα πια παραμένω νεκρός,
Πολλά φθινόπωρα ξεχασμένος.
-Η αγάπη, μωρό μου, είναι μια αυτοκτονία από μόνη της!

Με ρωτάς αν ονειρεύομαι ποτές

Με ρωτάς αν ονειρεύομαι ποτέ· αν αφήνομαι στου ερώτος την ανατριχίλα.
Δεν ξέρω.
Μα κάθε που πέφτω στο κρεβάτι μου το βράδυ, σκέφτομαι εκείνη. Να την έχω αγκαλιά, να τη φιλώ, να της κάνω έρωτα. Σκέφτομαι πως είμαι χαρούμενος, πια ευτυχισμένος. Πως ο κόσμος είναι όλος γαλάζο και πράσινο.
Μα κάθε που ξυπνώ, κι ο ήλιος χαράζει, η μέρα μου δείχνει τον ίδιο δρόμο, τον ίδιο τρόπο, τον ίδιο χρόνο. Γι’ αυτό τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Στην αρχή γιατί σκέφτομαι εκείνη. Μετά γιατί συνειδητοποιώ πως είναι όλα αδύνατα να γίνουν.
Με ρωτάς αν ονειρεύομαι ποτέ· αν αφήνομαι στου ερώτος την ανατριχίλα. Δεν θυμάμαι, μα τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ...

μικρές παρατηρήσεις

Ίσως το επόμενο καλοκαίρι
Να το περάσουμε καλύτερα.

Αργότερα, θα ‘ρθεις να μου πεις:
-Δεν ήτανε ζωή αυτή...