Αυτή η άνοιξη χειμώνας μου φαντάζει,
τα σύννεφα με κοιτάζουν μελαγχολικά.
Το πλούσιο άρωμά σου αρχίζει να ξεθωριάζει,
τα μάτια σου καράβια που χάνονται στ' ανοιχτά.
Όρκους παντοτινούς δίναμε αιώνιας αγάπης,
το μόνο που 'μεινε∙ μια γεύση πικρή απ' το φιλί.
Έλεγα πως θα 'βγαινα νικητής της μάχης,
μα φαίνεται πως διάλεξα λάθος εποχή.
Τόσους αγώνες έδινα για να σε κερδίσω,
τώρα παλεύω για να ζήσω μοναχά.
Την καρδιά μου δεν έπρεπε να σου χαρίσω.
Κι όσα απόψε με παράπονο σε θυμίζουν∙
κι είναι τόσα πολλά, πικρά και μελαγχολικά,
τώρα πια καθόλου, ίσως, δεν μ' αγγίζουν...
