Numb

Τι γυρεύω εγώ σε τούτο το μπαλκόνι;

(Πρέπει να φαίνομαι πολύ ανήμπορος   

στο φεγγάρι που με κοιτάζει αυτή τη στιγμή...)

Εκ γενετής τον άνθρωπο κάτι

Τον τραβάει προς τα κάτω.

Είν’ η έλξη;

Είν’ ο φόβος;

Είν’ η ίδια η ζωή;

Δεν έχω καταλάβει.

Τι γυρεύω εγώ σε τούτο τ' άλικο πεζοδρόμιο;

Φοβάμαι

Τις ώρες μοναξιάς,

Τα απελπισμένα πρωινά,

Του αποχαιρετισμού τη μνήμη,

Τα ατέλειωτα απογέματα,

Τις χαρούμενες παρέες,

Τα μακρινά ταξίδια,

Την τυφλή μου τύχη,

Τη ζωή που μ’ εκδικείται,

Το χρώμα του καλοκαιριού,

Τα δειλά αισθήματα,

Τα κρύα βράδια,

Τα άδεια δωμάτια,

Το βαθύ σκοτάδι,

Την ανία της Κυριακής,

Μα πιότερο εσένα φοβάμαι·

Με την απουσία σου...

Στην Ε. που μισεί τις Κυριακές και έχει γενέθλια στις 16/11

Με έχει κυριεύσει ο πόνος σου.

Αυτό το κενό που δεν λέει

Να γεμίσει παρά μονάχα

Με τα χάδια σου.

Με έχει κυριεύσει η απουσία σου.

Χωρίς τ’ άρωμά σου

Δεν μπορώ να

Αναπνεύσω.

Με έχει κυριεύσει η απόστασή σου.

Αυτή η μέγαιρα που

Μου ρουφάει

Τ’ όνειρο.

Φοβάμαι πως θα σε χάσω.

Φοβάμαι πως θα με χάσω.

Φοβάμαι πως σαν ξαναβρεθούμε θα σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ...

keep walking...

Στα βάθη της αστείρευτης φωτιάς
αρχίσα να στήνω τις παγίδες μου.

Μύρισε γιασεμί το όνομά σου
στα χείλη μου.

Ο ουρανός έχει βάψει ένα παράξενο χρώμα,
μου μυρίζει καταστροφή.

Έιν' οι ψυχές μας αδύνατες∙
ένα χάδι, ένα δάκρυ κι ένα συγνώμη.

Ένιωσα μια ψιχάλα στο σβέρκο μου...

Πρέπει να σε ξεχάσω!

Όταν ξυπνάω το πρωί
και εσύ δεν είσαι κει να με κρατάς αγκαλιά,
τότε ο ουρανός αρχίζει και κλαίει.

Όταν πέφτω το βράδυ
κι εσύ δεν είσαι κει γλυκές στιγμές να μου χαρίζεις,
τότε το φεγγάρι δεν ξεπροβάλει ποτές.

Πρέπει να σε ξεχάσω!

Άλλωστε, οι άλλοι δεν φταίνε σε τίποτα...

τώρα πια...

Σε περίμενα.
Σε περίμενα κι απόψε στο σταθμό.
Δίπλα απ' τα τραίνα.
Ο χρόνος νερό που χύνεται
σε ξεραμένα λιβάδια.
Κάτι γερασμένα φεγγάρια
με χαιρετάνε απ' το παράθυρο.
'Αν είχες έρθει πιο νωρίς', σκέφτηκα...

Τώρα πια δεν πιστεύω
πως θα ξανάρθεις.
Τώρα πια κοιμάμαι πιο εύκολα
τα βράδια.
Τώρα πια δεν βλέπω
καθόλου όνειρα...

πάντα κάτι φταίει...

Γνώρισα πολλές γυναίκες στη ζωή μου.

Ψηλές- κοντές,
Ξανθιές- καστανές,
Ναζιάρες- σοβαρές,
Χαρούμενες- μελαγχολικές.

Μα πάντα κάτι φταίει!

Άλλες ήταν πιο μεγάλες,
Άλλες ήταν πιο μικρές,
Κι άλλες πολύ πιο όμορφες...

Rehearsals

Τις Κυριακές όταν κλείνομαι στο υπόγειο κάνω πρόβες.

Παίρνω το σφουγγάρι και πλένω το σχοινί μου,

Λύνω και δένω ξανά τους κόμπους,

Μετρώ καλά τη διάμετρο,

Σιγουρεύομαι για την αντοχή της δοκού,

Στέκομαι σε διάφορα αντικείμενα,

Κάνω την έρευνά μου τελοσπάντων.

Έτσι περνάω κάθε Κυριακή απόγευμα.

Κάνω πρόβες γιατί θέλω να είμαι τέλειος.

Προετοιμάζομαι γιατί το νιώθω,

Πως την μέρα που θα φύγεις θα ναι Κυριακή,

Και γω θα κάνω τα λόγια μου πράξη.

Κι ίσως το φεγγάρι δεν βγει καθόλου.

Έτσι, προς ένδειξη πένθους στην πολύχρονη φιλία μας!

θα 'ρθει κι η σειρά τους...

Κουράστηκα να σε θυμάμαι για τους λάθος λόγους.

Κουράστηκα να ζω για τους λάθος λόγους.

Η εικόνα σου έχει θολώσει.

Τώρα πια δεν θυμάμαι καν πως μοιάζεις.

-Μας λεηλάτησαν άνανδρα καρδιά μου!

(μη σε μέλει, θα ρθει κι η σειρά τους)

Ποιος ξέρει, ίσως καταφέρεις να με ξεχάσεις και συ κάποια μέρα...

Μισώ το καλοκαίρι

Μισώ το καλοκαίρι και την υγρασία του.

Κάνεις μπάνιο κι ιδρώνεις.

Χέζεις κι ιδρώνεις.

Πας για μπάνιο στη θάλασσα κι ιδρώνεις.

Βγαίνεις για βόλτα κι ιδρώνεις.

Τρως παγωτό κι ιδρώνεις.

Μισώ το καλοκαίρι!

[Σημ. Το ότι χωρίσαμε πέρσυ τέτοιο καιρό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση]

Οι πιθανότητες είναι εκεί έξω

Οι πιθανότητες είναι εκεί έξω.

Είτε λέγεται γραμματέας ιατρείου,

Γνωστή φίλου,

Σερβιτόρα σε στριπτιντζάδικο.

Απλώς εσύ θα πας την λάθος στιγμή,

Για τον λάθος λόγο,

Με την λάθος παρέα.

Έτσι απλά...

διαπίστωσις

Όσο ζω χάνω και λίγο από την ευτυχία μου.

Καθημερινά...

Μα είναι κάτι μέρες που σου δίνουν φτερά.

Λίγες, αραιά, ενίοτε, κάπου κάπου.

Όσο που να ξεχάσεις την μιζέρια σου.

Κι όταν ξυπνήσεις και συνειδητοποιήσεις τι έγινε θα ‘ν’ αργά...

Η ζωή σ’ έχει ξεζουμίσει!

Δεν σου έχει αφήσει σταγόνα ευτυχίας.

Και το κυριότερο;

Είσαι προκατειλημμένος πια...

ποιος ένιωσε....

Ποιός ένιωσε, καμιά φορά, τη βροχή
να του καίει το πρόσωπο;
Ποιός ένιωσε τον άνεμο
να του γδέρνει το σώμα;
Ποιός ένιωσε τον ήλιο
να του χαμογελάει δίχως ελπίδα;
Ποιός ένιωσε, έστω μια φορά, τη θλίψη
δίπλα στο τραπέζι για πρωινό;
Ποιός ένιωσε την μοναξιά
τη νύχτα συντροφιά στο κρεβάτι ;
Ποιός ένιωσε, αιώνες τώρα, οι εποχές
την καρδιά του να μην γνωρίζουν;