Δεν είναι τα υπέροχα μάτια σου που πεθύμησα πιότερο.
Μήτε τα ηδονικά σου χείλη.
Δεν είναι του κορμιού σου τ' απόκρυφα σημάδια.
Ούτε τα δάκτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου.
Δεν είναι την ανάσα σου στον κόρφο μου.
Ούτε την μυρωδιά σου μπερδεμένη στο κορμί μου.
Είναι τη σιωπή σου.
Εκείνες τις στιγμές σιωπής που μου χάριζες.
Εκείνες τις στιγμές σιωπής που βυθιζόμασταν.
Εκείνες τις στιγμές σιωπής σου πεθύμησα,
που μου μιλούσαν...
