[...]

Είναι η μοίρα μας, των ανθρώπων,

να «κοροϊδεύουμε» τον Χρόνο,

κι εμάς πάλι ο Θάνατος....

παράξενα κυλάει ο καιρός και μόνος...

Παράξενα κυλάει ο καιρός και μόνος.

Της μοναξιάς, της ανίας με κυριεύει ο φόβος.

Σημάδια, υποψίες μου έρχονται πως θα γίνει φόνος.

Μην αγωνιάς, μην ταράζεσαι στ’ αλήθεια όμως.

Άλλος έχει σειρά, άλλου ταράζεται ο κόσμος.

-Τι μας περιμένει; –Πόνος καρδιά μου, πόνος.

πόσο αλήθεια σε επεθύμησα

Ποσο αλήθεια σε επεθύμησα,
εις την αγκαλιά σου να βρεθώ.

Κι είναι τώρα ο πόνος μου αβάσταχτος,
τόσα λάθη που καμα πως να σε ξαναδώ.

Πικρώς, αλήθεια, έκλαια πικρώς.
Κοίταξα τριγύρω μου, πλην του δωματίου, μοναχός....

Point Of Views

From a man’s POV the Earth is a big shithole.
Now, from the Earth’s POV man is the real/ actual shit!

τι ζητάς σε τούτη τη ζωή;

Τι ζητάς σε τούτη τη ζωή;
Τι σκέφτεσαι την νύχτα σαν ησυχάσεις;

Αμφιβολίες σας γέμισα, και πάθη.
Στα δάκρυα μέσα κρύβομαι, και όχι μόνο.
Αγάπη με φωνάζουνε, κι άλλοτε πόνο.

Τι ζητάς σε τούτη τη ζωή;
Τι φοβάσαι τη νύχτα σαν κοιμηθείς;

Ανία και βαρεμάρα σας προσφέρω.
Στο γέλιο σας κρύβομαι, και όχι μόνο.
Αγάπη με φωνάζουνε, κι άλλοτε πόνο.

Τι ζητάς σε τούτη τη ζωή;
Τι ονειρεύεσαι σαν ξυπνήσεις το πρωί;

όχι πια...

Ξάπλωσα,
μα το σώμα σου ήταν ακόμα παγωμένο.

Ονειρεύτηκα,
μα το ξημέρωμα είχε φτάσει.

Αγάπησα,
μα η καρδιά μου δεν χωρούσε άλλο πόνο.

Δεν είναι τα υπέροχα μάτια σου που πεθύμησα πιότερο...

Δεν είναι τα υπέροχα μάτια σου που πεθύμησα πιότερο.
Μήτε τα ηδονικά σου χείλη.
Δεν είναι του κορμιού σου τ' απόκρυφα σημάδια.
Ούτε τα δάκτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου.
Δεν είναι την ανάσα σου στον κόρφο μου.
Ούτε την μυρωδιά σου μπερδεμένη στο κορμί μου.

Είναι τη σιωπή σου.
Εκείνες τις στιγμές σιωπής που μου χάριζες.
Εκείνες τις στιγμές σιωπής που βυθιζόμασταν.
Εκείνες τις στιγμές σιωπής σου πεθύμησα,
που μου μιλούσαν...