Στην Ε. που μισεί τις Κυριακές και έχει γενέθλια στις 16/11

Με έχει κυριεύσει ο πόνος σου.

Αυτό το κενό που δεν λέει

Να γεμίσει παρά μονάχα

Με τα χάδια σου.

Με έχει κυριεύσει η απουσία σου.

Χωρίς τ’ άρωμά σου

Δεν μπορώ να

Αναπνεύσω.

Με έχει κυριεύσει η απόστασή σου.

Αυτή η μέγαιρα που

Μου ρουφάει

Τ’ όνειρο.

Φοβάμαι πως θα σε χάσω.

Φοβάμαι πως θα με χάσω.

Φοβάμαι πως σαν ξαναβρεθούμε θα σ’ αγαπάω ακόμα πιο πολύ...

keep walking...

Στα βάθη της αστείρευτης φωτιάς
αρχίσα να στήνω τις παγίδες μου.

Μύρισε γιασεμί το όνομά σου
στα χείλη μου.

Ο ουρανός έχει βάψει ένα παράξενο χρώμα,
μου μυρίζει καταστροφή.

Έιν' οι ψυχές μας αδύνατες∙
ένα χάδι, ένα δάκρυ κι ένα συγνώμη.

Ένιωσα μια ψιχάλα στο σβέρκο μου...

Πρέπει να σε ξεχάσω!

Όταν ξυπνάω το πρωί
και εσύ δεν είσαι κει να με κρατάς αγκαλιά,
τότε ο ουρανός αρχίζει και κλαίει.

Όταν πέφτω το βράδυ
κι εσύ δεν είσαι κει γλυκές στιγμές να μου χαρίζεις,
τότε το φεγγάρι δεν ξεπροβάλει ποτές.

Πρέπει να σε ξεχάσω!

Άλλωστε, οι άλλοι δεν φταίνε σε τίποτα...

τώρα πια...

Σε περίμενα.
Σε περίμενα κι απόψε στο σταθμό.
Δίπλα απ' τα τραίνα.
Ο χρόνος νερό που χύνεται
σε ξεραμένα λιβάδια.
Κάτι γερασμένα φεγγάρια
με χαιρετάνε απ' το παράθυρο.
'Αν είχες έρθει πιο νωρίς', σκέφτηκα...

Τώρα πια δεν πιστεύω
πως θα ξανάρθεις.
Τώρα πια κοιμάμαι πιο εύκολα
τα βράδια.
Τώρα πια δεν βλέπω
καθόλου όνειρα...

πάντα κάτι φταίει...

Γνώρισα πολλές γυναίκες στη ζωή μου.

Ψηλές- κοντές,
Ξανθιές- καστανές,
Ναζιάρες- σοβαρές,
Χαρούμενες- μελαγχολικές.

Μα πάντα κάτι φταίει!

Άλλες ήταν πιο μεγάλες,
Άλλες ήταν πιο μικρές,
Κι άλλες πολύ πιο όμορφες...